Vandaag moeten we helaas Yellowstone verlaten. We gaan dit doen via de toeristische route, de Beartooth Highway. We moeten daarvoor Yellowstone via de Noord-Oost entrance verlaten. Voordeel is dat we dan de hele Lamar Valley nog af kunnen rijden tot de uitgang.
Net voor we vertrekken begint het te regenen en tijdens het dumpen van het afvalwater regent het even flink door. Hoewel er de gehele dag wel ergens bewolking zichtbaar is rijdt het mooie weer steeds met ons mee. We rijden dus bijna de hele dag in mooi weer. De beren hebben we helaas niet meer aangetroffen maar als we door de Lamar Valley rijden lijkt het wel of alle bizons uit het hele park hier naar toe zijn gekomen om afscheid van ons te nemen. Na iedere bocht staat weer een nieuwe kudde. We zien vanochtend duizenden bizons. Bij de borden “Slow” en “Road work ahead” komen we in de file voor wegwerkzaamheden. Dat blijkt echter niet het geval. Er zijn gewoon een aantal bizons de brug aan het oversteken en dan moet het verkeer dus even geduld hebben. Zo gaat dat hier. Wildlife heeft altijd voorrang. Er staan heel veel mensen met grote telescopen naar de bergen te kijken. Sommigen drinken op het gemakje een bak koffie. Het lijkt erop alsof zij hier iedere dag staan om te wachten om ooit een glimp van een van de wolvenroedels op te vangen. De bizons zijn echt overal. Het kost moeite om afscheid te nemen.
Vlakbij de uitgang van het park staan er diverse mensen naar de steile rotsen te kijken. Als wij ook kijken zien we witte bewegende vlekken langs de rotsen. Het zijn “Mountain goats”. Met de verrekijker goed te zien maar helaas te ver voor de foto.
Bij SIlver Gate rijden we de staat Montana in. Een heerlijk cowboydorpje. We wisselen vandaag 4x van staat. We rijden 2x van Wyoming naar Montana en 2x andersom. We zullen dus weer in WYoming eindigen.
In Cooke City slaat Josee ineens op tilt. “Een vos, een vos” schreeuwt ze. Helaas zijn we er te snel voorbij. We keren om zodra het kan en hopen dat we hem nog zien. We hebben geluk, hij zit er nog. Hij blijft zelfs enige tijd netjes zitten zodat we hem goed kunnen bekijken.
Nu gaan we serieus klimmen. Hoe hoger we komen hoe mooier de uitzichten worden. Het wordt ook steeds kouder. We passeren meren waar nog een laag ijs op ligt en de sneeuw aan de kant wordt ook steeds hoger. Uiteindelijk rijden we tussen gigantische sneeuwwallen en passeren we de Beartooth Pass op 3336 meter hoogte. Onderweg zien we zelfs mensen die aan het skieen zijn.
Als we aan de afdaling willen beginnen worden we aangesproken door een echtpaar dat ons waarschuwt voor de gevaarlijke afdaling. Ze adviseren ons zelfs om terug te gaan. Hoewel soms smalle weggetjes tussen de sneeuwwallen zien wij niet zoveel gevaar en gaan gewoon aan de afdaling beginnen. Gelukkig terecht want er is werkelijk niets aan de hand. Ja, de afdalingen zijn steil en je moet je snelheid goed onder controle zien te houden. Dat gaat hier wel eens mis. Uiteindelijk komen we in het dal maar dan zitten we nog steeds boven de 1500 meter. Na de lunch passeren we Red Lodge en dan kan het gas erop tot Cody, nog zo’n 100 km te gaan.
Dit stuk gaat gelukkig vrij snel en halverwege de middag bereiken we Cody, een dorpje waar het cowboy gehalte ook erg hoog is. We bezoeken eerst de Walmart en om weer even in te slaan.
De KOA campground ligt zo’n 5 km buiten Cody. Het is wel weer een hele andere camping dan de idyllische plekjes van de laatste 4 campings. Welkom in de bewoonde wereld. Voor de verandering ook weer elektrisch dus we kunnen weer brood roosteren :-)
Omdat we in cowboyland zijn gaan we vanavond naar de rodeo. Dat stukje cultuur moeten we natuurlijk ook beleven. Het is hier in de zomermaanden iedere avond rodeo.
Het Cody Rodeo Stampede Park is weer een paar km aan de andere kant van Cody maar er gaat een gratis shuttle die ons van de camping naar de rodeo brengt. Ideaal dus. De rodeo begint om 20 uur en we zijn er ruim op tijd. Chauffeur Mike geeft ons tips waar we het beste kunnen gaan zitten zodat we het gereed maken van de paarden en de bulls goed kunnen zien. Uiteraard wordt er vooraf eerst gebeden en wordt het volkslied gespeeld (en meegezongen).
Het is wel interessant om te zien hoe de dieren en de rijders gereed gemaakt worden. Er zijn verschillende onderdelen: wilde stieren rijden (bull riding op speciale stieren, Brahmanstieren), wilde paarden rijden (bareback riding), kalfjes vangen (calf roping, individueel en in tweetallen), snelheidsrace om vaten heen (barrel riding) en dan vergeet ik waarschijnlijk nog wel iets. De rijders die van de paarden en/of stieren gegooid worden komen niet altijd zacht terecht. Soms krijgen ze ook nog een schop na (en terecht). Het valt op dat veel mensen die bij de rodeo betrokken zijn scheef lopen, trekken met hun been of andere zichtbare mankementen vertonen. Het is geen sport voor watjes en ook niet goed voor je gezondheid. Een aantal seconden nadat de laatste rijder van de stier is afgegooid is de voorstelling ineens klaar. Iedereen staat meteen op, de lichten gaan al uit. Niks geen afscheid, prijsuitreiking, ereronde of wat dan ook.
Om kwart over 10 zijn we weer terug bij de camping. Morgen gaan we op de fiets naar het dorp om het traditionele indianenfeest (PowWow) mee te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten